Bij de invoering van de Drankwet in 1881 ging de meeste aandacht naar het voorkomen van openbare dronkenschap. Men beperkte zich tot de bestrijding van sterke drank; bier en wijn bleven nog buiten schot. Alleen in het toen bestaande deel van IJmuiden, het oudste gedeelte waren circa 40 cafés gevestigd. Daarnaast was er aandacht voor een vergunningenstelsel, waaraan een gemeente zich diende te houden. De eerste wijzigingen vonden plaats in 1904, waarbij men ook eisen stelde waaraan een inrichting die een vergunning had tot het schenken van sterke drank moest voldoen. Na de Tweede Wereldoorlog is de aandacht verlegd naar het gebruik in het algemeen, omdat er veel meer thuis werd geconsumeerd.

Het Centraal Drankweer Comité (CDC) in de Gemeente Velsen begon haar arbeid in 1909 en fungeerde als 'paraplu' voor de verschillende organisaties die - elk met een eigen achtergrond - waren voortgekomen uit de politiek, het bedrijf of de religie en binnen de gemeente actief waren. De afdeling Velsen was weer onderdeel van de provinciale afdeling, die op haar beurt deel uit maakte van de landelijke organisatie onder dezelfde naam.

In 1916 zijn aangesloten bij de afdeling Velsen: 1. De Nationale Christen Geheel-Onthouders Vereniging; 2. De Nederlandse Vereniging tot afschaffing van alcoholhoudende dranken; 3. De Vereniging van Geheelonthouders onder Nederlands Spoor- en Tramwegpersoneel; 4. De Nederlandse Christen Geheel-Onthouders Bond; 5. De Nederlandse Onderwijzers Propaganda-Club voor Drankbestrijding; 6. Het Kruisverbond; 7. Het Leger des Heils; 8. Het Geheel-Onthouders Zangkoor 'Kunst Adelt'; 9. Federatie Haarlem van de Internationale Orde van Goede Tempelieren; 10. Hoop der Toekomst; 11. Maria Vereniging; 12. Gereformeerde Vereniging voor Drankbestrijding.

In 1931 werden door de wetgever ook bier en wijn tot de alcoholische dranken gerekend. In de jaren na de Tweede Wereldoorlog kwam openbare dronkenschap veel minder voor, en werd er meer thuis gedronken, en mede daardoor werd de maatschappelijke blik op alcoholgebruik gewijzigd. Misbruik bleef echter bestaan en de organisaties begonnen hun arbeid daarnaast aan te passen door zich ook te gaan richten op de behandeling van verslaafden, terwijl ze hun werkterrein verbreedden door tevens aandacht te gaan besteden aan drugsgebruik en andere verslavingen. Men probeerde de nodige inkomsten te verwerven door in het voorjaar een zgn. Blauwe Week te organiseren, waarbij door tientallen vrijwilligers gecollecteerd werd. In december werd de Sint Nicolaasbode uitgegeven, waarin de plaatselijke middenstand – tegen betaling - een advertentie mocht plaatsen en verder voorzien was van artikelen die in het drankweerbeleid pasten. Er werd ook voorlichting gegeven aan de leerlingen van de hoogste klassen van de lagere scholen, maar daar was onder de leerlingen niet zoveel belangstelling voor. Ook ontbrak het de voorlichters wel eens aan het vermogen om de leerlingen te boeien, zodat na afloop de term: 'saai en 'weinig inspirerend' nogal eens voorkwamen.

Rond het begin van de jaren 60 van de vorige eeuw vonden er de nodige fusies plaats, het verdwijnen van de zgn. 'verzuiling', die de Nederlandse bevolking tientallen jaren in haar greep had gehad, maakte het mogelijk om de krachten te bundelen. Toen echter bleek, dat de verslaafden meer baat hadden bij een professionele behandeling door beroepskrachten in speciaal daarvoor ingerichte centra werden de meeste organisaties opgeheven.