Sombere en moeilijke tijden staan voor de deur. Maar juist gedurende die vijf oorlogsjaren bestond er als nooit tevoren behoefte aan het verenigingsleven, om de dagelijkse spanningen en problemen een beetje te verlichten. Meer dan ooit werd een beroep gedaan op de hechte vriendenband, op de goede wil en goede verstandhouding die de club al zo lang in stand had gehouden. En gelukkig gaf Haarlem die geborgenheid en afleiding die zovelen nodig hadden: de oudejaarsbijeenkomsten, de viswedstrijden, de kienfestijnen, de schaatstochten en ook de kegelbijeenkomsten werden druk bezocht.
Het voetbal leek bijzaak. In het laatste oorlogsjaar werd zelfs geen competitie gespeeld. In plaats daarvan werden 'voedzame' wedstrijden in de provincie gespeeld, die bij de hongerige Roodbroeken gretig aftrek vonden.
Vanaf september 1944 werd Haarlem gedwongen haar wedstrijden op het de velden van HFC en RCH in Heemstede te spelen. Haar eigen vertrouwde terrein werd door de Duitse bezetter gevorderd.
Het moge vreemd klinken, maar juist daar, aan de Spanjaardslaan, waar de Roodbroeken in het verleden al meer succesvol zijn geweest, werd eindelijk het begeerde kampioenschap gehaald.