Nadat de eerste jaren van de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog voorbij waren, werd - mede door de groeiende welvaart van de jaren zestig - de personenauto ook betaalbaar voor de lagere inkomensgroepen. Terwijl de meesten zich beperkten tot zondagsritjes en bermtoerisme, werden de meer sportieve rijders aangelokt door het wedstrijdelement die een autorally kenmerkte. Ook door voorbeelden als de Tulpenrally, voor het eerst verreden in 1949, en de Rally de Monte Carlo, ontstonden er op verschillende plaatsen autorallyclubs. De autorallyclub in Velsen kreeg in 1961 de naam Automobielvereniging De Rijmonders, een naam die het doel van de vereniging en het belangrijkste werkgebied in zich verenigde. In omliggende plaatsen ontstonden zusterverenigingen.

Het doel werd als volgt omschreven: de deelnemers een genoeglijke middag bezorgen en daarnaast de rijvaardigheid vergroten, het reactievermogen van de bestuurder en de navigator (kaartlezer) verhogen, de kennis van de verkeersregels verdiepen en op plaatsen laten komen waar men normaal gesproken nooit kwam. Men begon voorzichtig met het organiseren van puzzelritten binnen de gemeente Velsen. De ritten konden worden ingedeeld in twee categorieën: de oriëntatieritten aan de hand van vooraf verstrekte opdrachten als: eerste weg links, derde weg rechts enz. en de kaartleesritten waarbij men aan de hand van kaartfragmenten opdrachten moest uitvoeren. Verder onderscheidde men de clubritten, die meestal ca. 50 km lang waren en de kampioenschapsritten, die samen met andere verenigingen werden verreden en die zich soms wel over 400 km uitstrekten. Men was als vereniging lid van de Koninklijke Nederlandse Automobiel Club (KNAC), onderafdeling Regionale Automobiel Club (RAC)-West.

Voor elke rit moest een aantal formaliteiten worden vervuld: toestemming moest worden gevraagd bij de politie, destijds de Gemeentepolitie Velsen, waarmee goede betrekkingen werden onderhouden en daarnaast moest door elke wegbeheerder vergunning worden verleend; het Ministerie van Verkeer en Waterstaat voor de rijkswegen, de provinciale besturen voor de provinciewegen en de diverse gemeenten waar de route door voerde, voor hun grondgebied. In Velsen kende men nog een vierde instantie: voor de straten rond de Vissershaven moest toestemming worden verleend door het Staatsvissershavenbedrijf, een gebied waar de gemeente Velsen op dit terrein geen zeggenschap had. Het aantal aanvragen voor een langere tocht ging de twaalf vaak te boven. Elke instantie verwachtte ook een akte van vrijwaring van de vereniging, zodat de openbare eigendommen onderweg verzekerd waren. Behalve de ritten voor de eigen leden, die overigens ook open stonden voor belangstellenden, was men op verzoek actief voor derden, zoals personeels- en andere verenigingen. Tenslotte werden elk jaar enkele tochten georganiseerd, waarvan de netto-opbrengst ten goede kwam aan een goed doel, zoals het Rode Kruis. De ritten werden uitgezet en nagereden door leden van de Sportcommissie.

In het begin was het start- en finishpunt een café aan het Marktplein in IJmuiden (de uitbater was ook lid), later werd gebruik gemaakt van een zaal onder de Petruskerk aan de Mercuriusstraat, Paviljoen IJmond bij de Semafoor en als laatste Paviljoen Schoonenberg aan de Minister Van Houtenlaan. Belangrijk waren de parkeergelegenheden en de sanitaire faciliteiten. Begonnen met 72 leden op 24 oktober 1961, groeide de vereniging uit tot ca. 230 leden in 1968. Aan het begin van de jaren tachtig rees er steeds meer maatschappelijk verzet tegen de autosport. Het werd steeds drukker op de wegen en die waren niet ingesteld op dergelijke manifestaties. De verschillende overheden werden steeds terughoudender met het verstrekken van vergunningen en legden meer en meer restricties op. Bovendien liep het aantal leden en belangstellenden terug, zodat rond 1985 het verenigingswerk moest worden gestaakt.