Een man in net pak blaast op zijn hoorn naar een breed lachend groepje buurtkinderen. Het is Bernhard Wagenaar, de dorpsomroeper van Spaarndam, en dit is de laatste dag waarop zijn jachthoorn een nieuw bericht aankondigt.
Wagenaar was dorpsomroeper van Spaarndam van 1910 tot 1954. Als de dorpsbewoners ergens van op de hoogte moesten worden gesteld, wendde men zich tot Wagenaar. Hij ging dan Spaarndam door om iedereen van het laatste nieuws te voorzien. Dit rondje kostte hem ruim een uur. De inhoud van de berichten liep uiteen. De ene dag waarschuwde Wagenaar om niet in het Spaarne te gaan zwemmen, omdat je daar ziek van kon worden. De andere dag vroeg hij voor een dame of iemand in het dorp haar knoop had gevonden. Wagenaar vroeg in het begin twintig cent loon voor zijn rondje, later werd het drie kwartjes.
In het begin van zijn carrière kondigde de dorpsomroeper zijn aanwezigheid aan met een gongslag. Die gong bleek echter niet boven ‘het lawaai van de luid kwekkende Spaarndamse dames’ uit te komen, volgens Wagenaar. Met een ijzeren staaf hoopte hij meer geluid op de gong te kunnen genereren, maar helaas sloeg hij op een keer dwars door de gong heen. Toen bedacht hij dat een jachthoorn wel zou volstaan. Dezelfde hoorn schijnt ook een keer onder mysterieuze omstandigheden vermist te zijn geraakt. Volgens geruchten had hij hem in moeten leveren bij de kroeg omdat zijn schuld te hoog was opgelopen.
Natuurlijk was ‘ome Ben’, zoals hij ook wel bekend stond, meer dan alleen een wandelende krant, bij hem kon je ook altijd rekenen op een hoop gezelligheid. De kinderen van Spaarndam luisterden altijd braaf naar de omroep. Wagenaar was populair bij de jeugd om zijn humor, zoals op de foto te zien is.
Ook na zijn pensioen bleef Wagenaar actief. Hij werd voorzitter van de toneelgroep in Spaarndam, waar hij samen met vijf van zijn kinderen toneel ging maken. Zijn functie verdween overigens niet. De dorpsvereniging van Spaarndam heeft nog steeds een dorpsomroeper. En dankzij de mooie foto’s en verhalen wordt ook Bernhard Wagenaar niet vergeten.
Dit verhaal is onderdeel van het project Fotografisch Geheugen rond de bijzondere collectie van Fotopersbureau De Boer.